De eerste maanden na CFX

Ik was blij om weer thuis te zijn. Weer bij de personen die ik het allerliefst om me heen heb.

In de tijd dat ik in Provo was geweest hebben ze thuis niet stilgezeten. Het plafond was geverfd, er was een nieuw keukenblok neergezet en de vloer was geschuurd en gelakt. Grote verrassing voor mij, ik wist van niks.

En ik was vooral erg moe. Van de vliegreis en de jetlag, van de EPIC week, van de verandering in mij.

De eerst vier/vijf weken thuis was ik behoorlijk de weg kwijt. Het voelde alsof ik door elkaar geschud was en dat nog niks op z’n plek was gevallen.

Ik begreep niks van mezelf. Voelde nog zeker geen vooruitgang. Eerder achteruitgang in vergelijking tot de maanden voor mijn reis. Ik was boos, geïrriteerd, snel geëmotioneerd en moe. Vond het maar druk thuis. Mijn hoofd liet me in de steek, zo voelde het. Vaag, mistig en moe.

Daarbij was ik bij CFX  aan het handje genomen. Ik werd bij elke afspraak opgehaald en weer teruggebracht. Er werd gevraagd hoe het met me ging, hoe ik me voelde, lunch was verzorgd, ik werd opgehaald en weggebracht van en naar het hotel en de oefeningen stonden voor me klaar. Ik hoefde ze alleen maar te doen.

En nu? Moest ik al starten met oefenen? Wat dan? Hoe dan? Hoe moest ik in godsnaam zelf een dagelijks programma voor mezelf in elkaar draaien.
Ik had het gevoel net afgezwommen te zijn voor mijn A-diploma en midden in de Grote Oceaan gedropt te zijn. Geen idee hoe ik mezelf boven water moest houden en al helemaal niet welke kant ik op moest zwemmen naar een kust, waar ik rust en veiligheid vond. Was er überhaupt wel een kust?

Na ruim vier weken thuis te zijn, begon de rust terug te keren en maakte ik niet meer zo veel ruzie met iedereen en met mezelf. Langzaam voelde ik dat er iets aan het veranderen was. Barry merkte het als eerste op. Er kwam ruimte. Mijn hoofd was het grootste gedeelte van de tijd helder. Ik hoefde niet meer twee uur te rusten elke middag, heel langzaam kon ik de duur van mijn activiteiten uitbreiden. Van max twintig minuten naar een half uur, naar 3 kwartier, naar een uur, naar.. wie weet.

Op Facebook is een groep van Nederlanders die naar CFX zijn geweest waar ik steun aan had. Ik kreeg advies om niet te snel beginnen met de oefeningen, eerst goed bijkomen van de reis. Later ook over de oefeningen die ik kon doen, brainstrainer apps en nog meer. Erg fijn dat ik het toch niet helemaal zelf hoefde uit te vogelen. Ik zag dat ik niet de enige was die struggelde na thuiskomst. Met Mirjam en Marike bleef het contact en Marike gaf aan dat Guus ook moeite had met de nieuwe situatie.

Daarnaast had ik besloten dat rigide aan de slag gaan elke dag weer me niks goeds zou brengen. Alle training zal mijn hersenen goed doen. Vooral als ik tegelijkertijd zoveel mogelijk zintuigen stimuleer terwijl ik mezelf cognitieve taakjes geef. Gewoon mijn best doen is goed genoeg.

De laatste weken zijn met up en downs gegaan, als in een achtbaan. Net als ik denk dat ik omhoog ga, dender ik weer in volle vaart naar beneden en lig ik weer een dag of een paar dagen uitgeteld op de bank. Elke keer is het weer zoeken naar de nieuwe grens en deze overschrijden om er achter te komen waar hij deze keer zit, met als gevolg een tijdelijk dal. MAAR…. het gaat steeds beter. En soms zelfs met sprongen. Ik, maar ook de mensen om mij heen merken het verschil.
Vanmiddag stond ik met een vriendin te praten in het winkelcentrum terwijl het best druk was. Ik had er weinig last van, bleef helder en kon daarna nog gewoon de boodschappen doen, zonder als een dwaas door de winkel te dwalen omdat het boodschappenbriefje niet meer tot me doordrong.

Ondertussen doe ik gedisciplineerd, bijna dagelijks, anderhalf uur mijn oefeningen. Als ik vind dat ik op een dag genoeg cognitieve uitdaging heb, sla ik over.
Ik start met een half uur intervaltraining, dat houdt in elke keer een minuut heel intensief bewegen om de hartslag omhoog te brengen en dan rust en ademhalingsoefeningen om de hartslag weer te laten dalen. Dit alles om de doorbloeding van mijn hersenen te stimuleren zodat de oefeningen die ik daarna doe zoveel mogelijk impact hebben. (Misschien ook een goed idee voor in het onderwijs?)

Daarna doe ik een visuele oefening, gevolgd door een aantal ‘multisensory” oefeningen.
Bijvoorbeeld: Op de maat van de metronoom klap-tik-stap-tik (of zoiets) zoals bij CFX en tegelijkertijd Pim-pam-pet spelen. Noem een woord in de categorie ‘rivier in Europa’ met een D.
Zoiets doe ik ook met nummers op de muur (cijfers links op de muur aantikken met mijn rechterhand en linkervoet uitstappen en ook nog op een opstapje) en dan zet ik ook nog een koptelefoon op met Nederlandse muziek en doe ik ook iets met categorieën en daar woorden van A tot Z bij vinden.

Daarnaast gebruik ik apps en websites die je lastige cognitieve opdrachten geven om dat bij CFX aangelegde paadje steeds verder te plaveien.

Aan het eind luister ik Binaural beats of doe ik een meditatie.

Bij Jelmer, mijn personal trainer (haha)/fysiotherapeut/ hersenrevalidatie deskundige, train ik wekelijks. Eerst doe ik een half uur interval. Daarna laat hij me elke keer weer onmogelijke oefeningen doen waarbij zoveel mogelijk zintuigen tegelijk gestimuleerd worden, terwijl ik sommen maak of me een geel dier of een rood voorwerp moet herinneren dat ik 5 weken geleden heb genoemd. En dan kijken bij hoeveel stimulaties tegelijk het teveel wordt.
Het leuke is dat ik bij Jelmer al een paar jaar sport met een clubje NAH-ers. Hij ziet dus de vorderingen die ik maak sinds ik terug ben. Ook voor mij wordt op deze manier goed zichtbaar dat ik enorm vooruit gegaan ben en inmiddels oefeningen doe die een ‘normaal’ mens ook niet zomaar ineens kan.
Elke week fiets ik na de training met een grote glimlach naar huis.

Het gaat dus goed met mij. Elke keer een klein beetje beter en soms ineens een heel stuk beter. De dalletjes horen erbij. Die mag ik meemaken omdat de grens elke keer weer verschuift.

Voor de komende tijd breid ik, net als de afgelopen weken, mijn activiteiten steeds een klein beetje verder uit, doe ik mijn oefeningen, heb ik geduld en zorg ik dat ik niet te snel ga. Dat mijn wil mij niet voorbij streeft.

Ik geniet van alle stappen die ik al heb gemaakt en kijk met open blik naar de toekomst. Het is nu al mooi, ik kijk uit naar de rest.

How does it get any better than this!!

Jullie horen van mij.