The Big Week

Maandag 22 februari

Vannacht niet zo goed geslapen. Hoewel ik er veel zin in heb, ben ik best gespannen over wat de week mij gaat brengen. Of ik het volhoud, of ik me er beter van ga voelen.

Maandag is de dag van het kennismaken met de therapeuten en met de verschillende therapieën door er meteen mee aan de slag te gaan en van het stellen van doelen.

Wat wil ik bereiken met de therapie, welke klachten wil ik verminderd hebben aan het eind van de week? Geen idee eigenlijk. Ik durf niet eens echt te dromen over wat als. Dan komen er langzaam toch wat ideeën los. Ik wil weer gewoon met Barry en de kinderen op stap kunnen, en naar een restaurant zonder uitgebreid onderzoek of het haalbaar is in dat restaurant en waar we dan moeten gaan zitten om zo min mogelijk prikkels te krijgen, en naar een feestje, en een boek lezen, en autorijden, en op vakantie waar ik maar naar toe wil, hoe lang de reis ook duurt en werken, een opleiding volgen en zelfstandig erop uitgaan, en met Suus naar de stad natuurlijk (dat wil zij heel graag).

Dat betekent dat ik wil werken aan prikkelverwerking, multitasken, mijn ogen, concentratievermogen, snelheid van reactie.
Uit aanvullend onderzoek op maandag blijkt dat er ook nog veel te halen valt als ik aan mijn balans werk en visuele vaardigheden. Had ik niet verwacht. Ik kan best goed op een been staan. Maar met mijn ogen dicht is dat toch even wat anders.

Er is een weekprogramma samengesteld op basis van de uitkomst van alle onderzoeken

Ik word meteen goed aan het werk gezet. De dag start om 8 uur en zal om 5 uur eindigen. Alleen de lange dag wordt al een uitdaging laat staan met al die oefeningen.

Aan het eind van de dag wil ik de laatste therapeut neerslaan. Ze snapt toch wel dat ik niet meer in staat ben om normaal na te denken, hoe kan ik dan een woordenreeks te onthouden? En toch lukt het.

Ik heb het gered maar kan geen boe of bah meer zeggen als ik terugkom in de hotelkamer.

Dinsdag, Woensdag, Donderdag

Lange, volgeplande dagen volgen. Soms duren de therapieën een uur, soms een half uur en voordat ik steeds goed en wel terug in de wachtkamer ben, word ik weer opgehaald voor de volgende therapie.

Deze dagen starten met een uur cardio. Op een apparaat een minuut lang mn hartslag tot het maximum van gezond laten komen en dan weer terug naar 40-50% met behulp van een ademhalingsoefening.

Tijdens alle therapieën wordt je zoveel mogelijk uitgedaagd en ze zoeken je grenzen op, maar net voordat je van de klif valt, stoppen ze. Om het bloed te dwingen weer op een efficiënte manier door de hersenen te stromen worden je lichaam (balans), visie en gehoor tegelijkertijd uitgedaagd terwijl je ingewikkelde cognitieve (denk) oefeningen uitvoert/ probeert uit te voeren.

Het bloed kan op deze manier gewoon niet meer de lange weg nemen om een taak te vervullen.

Een paar voorbeelden van oefeningen.

Dynavision: Op een bord gaan om de beurt lampjes branden, die je uit moet drukken. Doordat de oefeningen steeds moeilijker worden gemaakt sta je op een gegeven moment bijvoorbeeld het volgende te doen.
Met links moet je de groene lichtjes uitdrukken, met rechts de rode. Als een lampje in het rechter kwadrant boven (zeg maar tussen 1 en 3 uur op een klok) brandt, dan moet je deze met de juiste hand uitdrukken, en tegelijkertijd je voet op de stip op de grond daar tegenover (tussen 6 en 9 uur) zetten, daarnaast krijg je de opdracht om woorden te herinneren er komt steeds een nieuw woord bij en de laatste drie moet je onthouden.

Cognitive Therapy en Occupational Therapy: Aan het begin van het uur een artikel lezen over een bepaald onderwerp, met namen en jaartallen, deze onthouden tot het einde van de sessie en ook to de volgende sessie. Daar tussendoor woordenreeksen onthouden, kaartspelletjes terwijl er lastige vragen gesteld worden, lastige logische puzzels oplossen.

Sensory Motor Therapy: Op je oren een koptelefoon met een metronoom. Piep, piep, piep. Aan je hand een soort knop waarmee je een ritme slaat. Heup, schouder, linkervoet, rechtervoet (of een andere combinatie). Dat is al lastig genoeg. Dan gaat de therapeut ook nog vragen stellen. Noem dingen die zwart zijn, of vlak, of, waar zou je graag naar toe op vakantie gaan en waarom, noem landen op alfabetische volgorde. Aan het eind van de week kreeg ik een vel voor me met de namen van kleuren in een andere kleur. Dan moest ik om en om het woord noemen en bij de volgende de kleur van het woord. En dan ook nog dat ritme met je handen en voeten aanhouden op de maat van de piepjes in je oren! Om krankzinnig van te worden.

Verder veel balansoefeningen gedaan (met natuurlijk tegelijkertijd denkoefeningen )en oogoefeningen.

Tijdens een sessie met een begeleider vertelt hij, dat ik niet perse deze week grote verschillen ga voelen. Meestal zal binnen de eerste twee maanden het grote verschil plaatsvinden. Gelukkig, want ik voel (het is woensdag) niet direct een ‘big change’. Natuurlijk is het feit dat ik deze week volhoud, terwijl ik gewoonlijk ook nog elke dag bijna twee uur rust tussen de middag, al heel wat.

Donderdag was een superzware, volle dag. De therapeuten zetten er nog een tandje bij om er alles uit te halen.

De werkweek was al weer afgelopen. Wat hebben de therapeuten ook hard gewerkt, ze bereiden zich goed voor, weten waar ze over praten, zoeken net zo lang met je naar een oplossing tot deze gevonden is, komen je halen, zijn geïnteresseerd, je hoeft nergens aan te denken dan aan waar je op dat moment mee bezig bent.

Vrijdag de scan, de uitslag en nog wat afspraken.

Ik ben gesloopt. Raar gevoel, alsof ik klaar ben met school of zo, licht, maar ook leeg. Zou het mogelijk zijn dat deze week de aanzet is tot een grote verandering?