Holland, here we come

 

 

 

Professor Barabas waar ben je?

De rest van de tijd in Provo ben ik vooral op zoek geweest naar Professor Barabas en zijn teletijdmachine om mezelf zo snel mogelijk terug naar Nederland te krijgen. Maar zelfs Suske en Wiske heb ik niet kunnen vinden, dus moest ik er maar het beste van maken, van die laatste dagen.

Zaterdag alleen wat gewandeld en samen gegeten.

Zondagochtend zijn we naar watervallen net buiten Provo geweest. Voordat we er waren zijn we er vier keer langs gereden. Heen, omdraaien, en weer waren we er voorbij, en weer draaien op die 6-baans weg…

Er viel geen water, want de waterval was bevroren. Raar idee, dat het water terwijl het naar beneden valt bevriest en dus blijft hangen in de lucht. De omgeving was weer geweldig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maandag was ik alleen, Mirjam ging maandag een extra dag naar CFX en Guus maandag en dinsdag.
Het weer was prachtig en ik ben op de fiets (heuvel op) naar een van de winkelcentra van Provo gegaan.

 

 

’s Middags ben ik naar buiten gegaan en heb ik foto’s gemaakt en later alvast de koffer gedeeltelijk ingepakt.

 

 

 

 

Dinsdag hebben Mirjam en ik naar CFX gewandeld. Het is een mooie wandeling van ruim een uur en een kwartier en het weer was geweldig. Dat had ik nog niet meegemaakt.

 

 

 

 

Toen Guus en Marike klaar waren bij CFX, zijn we samen naar huis gereden. ’s Avonds hebben we voor de laatste keer in de lobby thee gedronken en daarna zijn we vroeg gaan slapen. De volgende ochtend moesten we om 5 uur op zodat we om 6 uur zouden kunnen vertrekken.

 

 

 

Holland, here we come (hopen we)

Woensdagochtend vertrokken we dus om 6 uur. We wilden om 7 uur op de Covid testlocatie in zijn, om de sneltest te kunnen doen en daarna te vertrekken naar het vliegveld. Omdat mijn vlucht later zou vertrekken dan die van Mirjam, Marike en Guus en ik de test dus later moest doen in verband met de geldigheid van de test van maximaal 4 uur, zouden zij vast vertrekken naar het vliegveld als ze klaar waren en zou ik een taxi nemen.

Natuurlijk liep het allemaal anders. Om 7.15 uur was de testlocatie, een keet op een parkeerterrein, nog niet klaar. Ze kregen de computers niet opgestart. 7.30 uur nog niks. Marike had mijn koffers maar weer terug in de auto gedaan.

Rond 8.15 uur was het eindelijk gelukt. Ik bedoel dan het opstarten van de computers, want toen we ons wilden aanmelden kon de computer onze registraties niet terugvinden. Niet alleen die van ons, maar van niemand die in de rij stond om zich te laten testen.
Weer moesten we wachten, maar hoe lang nog? Niemand wist het.

Rond half 9 was het probleem opgelost. Vijf keer een wattenstaafje het ene neusgat rond, vijf keer het andere. Auto starten en zo snel mogelijk naar het vliegveld. Auto ingeleverd en naar de incheckbalie gerend. Maar voordat we konden inchecken moesten we de uitslag van de test hebben. Dus weer wachten op de uitslag van de test.

 

 

Om 9.15 uur kregen we de uitslag. Marike, Guus en ik waren negatief getest. Mirjam kreeg de beveiligde link niet geopend en kreeg dus geen uitslag.

Zo aardig en behulpzaam als Amerikanen face-to-face zijn, zo niet behulpzaam zijn ze aan de telefoon. Bij geen enkel telefoonnummer dat we gebeld hebben kregen we medewerking. Ik uitgelegd wat ons probleem is, is het stil aan de andere kant van de lijn. “Bent u daar nog?” “Ja”. Ik: “Waar wacht u op?” “Nergens op”. “Kunt u mij helpen?” “Nee” en weer stil. “Weet u iemand die mij wel kan helpen?” “Nee” . Ik: “Waarom staat dit nummer dan in de mail om te bellen bij problemen?” “Geen idee” .
Op een gegeven moment was ik er zo klaar mee dat ik hem blijkbaar heb beledigd door te vragen wat hij in godsnaam dan wel deed. Hij klikte me weg.

Mirjam was allerlei mensen aan het bellen thuis om het op te lossen en ik had Barry ook al gebeld om te helpen.
Ondertussen waren we dus nog geen stap verder, maar kwam wel de tijd dat we moesten gaan inchecken wilden we onze vlucht halen.

Mirjam bleef achter. Wat een rotgevoel, gaf dat. We hadden alles gezamenlijk opgelost de afgelopen drie weken en nu lieten we haar achter.

Toen ik bij de gate gearriveerd was, zaten Marike en Guus al in het vliegtuig. Die zou Mirjam dus niet meer halen.
Net voor het boarden van mijn vliegtuig zou beginnen kwam het bericht dat het gelukt was om de mail te openen. Natuurlijk was ook bij Mirjam de uitslag negatief. Het vliegtuig waar zij in zou moeten was al opgestegen met Marike en Guus.
Mirjam had haar vlucht om weten te boeken naar die van mij en ze was aan het rennen naar de gate.
Net op tijd kwam ze aan.

Vanaf dat moment verliep de reis soepel. De eerste vlucht was kort en er stond iemand te wachten bij de gate om ons te begeleiden naar de volgende vlucht.
De lange vlucht was relaxt. Er zaten maar weinig mensen in het vliegtuig en we konden liggen op de middelste stoelen. Om 8.10 uur waren we weer op Schiphol. Heerlijk om weer in Nederland te zijn.