Tranen liepen over mijn wangen, maandagmiddag 8 februari 13 uur. Tranen van opluchting, van blijdschap, van spanning voor wat komen gaat en van vermoeidheid.
Eindelijk, 27 uur na de officiele vertrektijd, voel ik de grond onder de wielen van het vliegtuig vandaan verdwijnen. We stijgen op! Nu kan er niks meer mis gaan. Erger dan zondag kon het niet worden.
Toch?
Zondag
Zondagochtend 7 februari 10.15 uur had de reis moeten beginnen. We vertrokken al vroeg vanwege het slechte weer en waren voor 7 uur op het vliegveld. Na het inchecken ging ik naar
de balie van de vliegveld assistentie, zodat iemand mij door alle controles heen zou begeleiden naar de gate om energie te sparen voor de toch al zware reis. Daar ontmoette ik Guus en zijn moeder Marike die ook naar CFX zouden gaan voor een behandeling van Guus. Wat een fijn gevoel dat ik toch niet helemaal alleen zou hoeven reizen.
Eenmaal in het vliegtuig begon het wachten, en wachten, en wachten. Om half 5 werd duidelijk dat het vliegtuig niet meer zou vertrekken. We zouden overnachten in een hotel en de volgende dag opnieuw proberen om te vertrekken Uiteindelijk hebben we vanaf 9.45 uur tot 19.30 in het vliegtuig doorgebracht, zonder ook maar een haartje van de grond te komen. En zonder maaltijd. Daarna begon het wachten, en wachten en wachten. In de rij om naar een hotel te kunnen.
Om half 10 waren we in het hotel. Marike en Guus gelukkig in hetzelfde hotel, want mijn hoofd was er mee opgehouden.
Maandag
Na zondag zou maandag alleen nog maar mee kunnen vallen dus. Na een korte nacht, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Raar hoor om voor de tweede dag op dezelfde plek te beginnen. Om 8 uur ’s morgens had ik al een huilbui, van vermoeidheid, desillusie, spanning.
Op tijd bij de gate aangekomen kon ik een extra luxe stoel regelen. Gratis. Dat begon positief dus.
Ik was geslecteerd voor een extra security check. Hoera, wat een geluk. Alles open, handbagage koffer open, laptop uit de tas, jas uit, schoenen uit, sjaal af, pet af. Goedgekeurd! Met stempel.
Na vier uur vertraging (in het vliegtuig doorgebracht) stegen we op.
De vlucht naar Atlanta verliep soepel, niet geslapen maar wel een beetje gedut. Lang leve corona, want nu zat er geen stinkende, smakkende, snurkende onbekende ruim 9 uur naast me en kon ik op twee stoelen gaan liggen.
Eenmaal in Atlanta hadden we ruim drie kwartier uur voor de overstap. Dat betekent, douane, nieuwe boardingpas, koffer van de band en weer afgeven, security check en naar de gate. Bij de douane bleek dat er iets niet in orde was met mijn Esta (visum). Ik moest naar een speciale balie met twee strenge mannen in uniform. Daar bleek dat de computer mijn Esta had verwijderd, gewoon random. Lekker dan. Dat moest dus weer geregeld worden, door die twee toch best aardige meneren in uniform. Twintig minuten later stond ik weer buiten. Geregeld.
Inmiddels lag mijn koffer niet meer op de bagageband. Maar waar dan wel? Die moest ergens gehaald worden uit een speciale ruimte.
Vervolgens kon ik geen boardingpas uitgedraaid krijgen bij het boardingpas afhaal apparaat. Mijn begeleider van de airport assistance besloot om het bij de gate te proberen.
Na natuurlijk weer een extra check bij de security (zie ik er dan echt zo onbetrouwbaar uit? en haal je veters maar eens uit de knoop als je weet dat je heel veel haast hebt), ging mijn begeleider, met mij in de rolstoel, rennend naar de gate. Het vliegtuig zou over een kwartier vertrekken en het vliegveld van Atlanta is gigantisch (met de metro naar de gate).
Net voor vertrek struikelde ik het vliegtuig in, de begeleider die bezweet was van het rennen, achterlatend. Guus en Marike zaten al lang en breed in het vliegtuig. Hun begeleider had niet op ons willen wachten, vertelde Marike.
Vier uur later waren we in Salt Lake City. Daar kreeg ik een begeleider die pas voor de tweede dag daar werkte en geen idee had wat ze doen moest en waar ze heen moest. Marike zag ons en zo kon ik voor de laatste keer deze heenreis de koffer van de band halen.
Gelukkig kon ik met Marike en Guus mee rijden in hun gehuurde auto naar het hotel waar we om 22 uur Utah tijd (6 uur Nederlandse tijd) aankwamen.
Doodmoe.
Ik heb het even uitgerekend, we hebben zo ongeveer:
44 uur over de reis gedaan. Inclusief hotelovernachting.
23 uur in een vliegtuig gezeten, waarvan 12 uur op de grond
1,5 uur in de rij gestaan om een hotel te regelen.
Maar, de mensen waren aardig en ik was blij dat Marike en Guus er ook waren.
Dusss…..
9 reacties
Petra
Lieve Margreet, wat een reis! Wat vervelend wat je allemaal hebt moeten meemaken! Dan zijn tranen van vermoeidheid heel herkenbaar.
Gelukkig beschik je over een optimistische kijk op de dingen die je overkomen en over een stevige portie doorzettingsvermogen.
Fijn dat je gezelschap en steun hebt van jouw medereizigers. Dat maakt het beter ’to handle with’.
Neem nu lekker je rust.
Groetjes, Petra ?
Nanette
Pffff, wat een reis! Ik hoop dat je goed bij kunt komen. En heel, heel veel s6 bij de behandeling Margreet.
Simon Gras
Hoi Margreet,
Geboeid lees ik je blog en ben werkelijk stom verbaasd wat je overkomen is de eerste reis dag! Alles wat er mis kan gaan ging ook mis ! Gelukkig ben je er nu kan je rustig bijkomen en boodschappen bestellen ? ? sterkte met de eerste behandelingen !
Groetjes Simon& Angeline
Simon Gras
Hoi Margreet,
Geboeid lees ik je blog en ben werkelijk stom verbaasd wat je overkomen is de eerste reis dag! Alles wat er mis kan gaan ging ook mis ! Gelukkig ben je er nu kan je rustig bijkomen en boodschappen bestellen ? ? sterkte met de eerste behandelingen !
Groetjes Simon& Angeline
Ridwan
Poeh, wat een start… Maar je bent aangekomen in de USA!!! En zoals mijn scheurkalender mij vandaag vertelt; “Done is better than perfect!”
Fijne dag verder!
Ridwan
Diny de Fiouw
Lieve Margreet. Wat hebben Wij een enorme bewondering voor jou . Jij bent een ongelooflijk sterke vrouw . De omstandigheden die jij hebt meegemaakt zijn gewoonweg belachelijk vooral in jouw situatie. Wij hebben eindelijk weer kaarsjes op bestelling kunnen kopen , waarvan er drie nu staan te branden voor jou met de hoop, dat de training het resultaat zal brengen waarvoor jij naar de USA bent gegaan . Barry heeft ons goed geholpen met de PC en telefoon vandaar dat we mee kunnen leven met jouw beleving daar . Margreet wij wensen je alle sterkte toe voor de training en wachten je nieuwe blog weer af . Heel veel liefs en een dikke knuffel ( dit mag gelukkig wel schriftelijk) van ons beide . Toi , Toi Diny en Wim ?❤️
Diny de Fiouw
Lieve Margreet, wat
Lilian
Pfffffffff wat een reis, maar gelukkig toch nog goed aangekomen ?
Neem nu maar lekker de tijd om uit te rusten en bij te komen. Hou je taai and stay safe !!!!
Trees vulto
Wow Margreet, wat een enorme uitputtingsslag! Ik hoop dat het je lukt om goed uit te rusten en wens je heel veel succes met de behandeling. En ook plezier!
Trees