De dag van de hersenscans

Woensdag 17  februari

De scans van mijn hersenen in werking stond vandaag op de planning. Ruim op tijd was ik bij CFX. Zo kon ik mooi nog een paar foto’s maken van het gebouw en regelen wat er nog te regelen viel. En voor de rest, wachten.

Cognitive FX zit in een chique gebouw waar meerdere medisch gerelateerde organisaties gehuisvest zijn. Wat opviel toen ik binnenstapte bij CFX was de relaxte sfeer. Het was best druk en er gingen mensen in en uit, maar iedereen was ‘at ease’.

Om 13 uur kwamen Guus en Marike naar buiten en was het mijn beurt.
Brian is bij CFX de meneer van de MRI’s. Ook al een zeer aardig persoon die zich inleeft in je situatie. Hij vertelde dat ik 3 MRI’s zou krijgen vanmiddag. En hoe dat er dan uit zou gaan zien.

1. De eerste was de fNCI. (30 minuten)Een speciale Functionele MRI, waar ze de doorbloeding in je hoofd meten tijdens cognitieve taken. Deze taken waren onder andere, logische reeksen aanvullen, woorden herinneren, gezichten herinneren, woorden maken met een beginletter, opeenvolgende letters en cijfers vinden en nog iets, maar die kan ik me niet meer herinneren. O ja en tussendoor in je hoofd tellen.
   Door de doorbloeding tijdens de taken achteraf te vergelijken met gezonde hersenen, kunnen de specialisten daar zien waaraan gewerkt moet worden voor de big reset. 😉 van mijn hersenen waardoor ze weer efficiënter gaan werken en niet alles zoveel energie kost, traag en chaotisch gaat als nu. Zo wordt het programma voor volgende week samengesteld.
2. Een gewone MRI (20 minuten)
3. Een nek MRI (25 minuten) om te zien of daar letsel is dat zorgt voor de klachten. (CFX is een kliniek die van oorsprong vooral mensen met traumatisch hersenletsel behandelt)

Al met al heb ik bijna 1,5 uur in het apparaat doorgebracht. Het viel me mee. Met driedubbele oordoppen in.
Wie wel eens in het apparaat heeft gelegen weet hoeveel lawaai dat ding maakt.
Bij de eerste MRI viel dat niet zo op, toen was ik vooral bezig met hoe slecht ik de taken vervulde. Met mezelf steeds weer vertellen dat het geen test is voor een cijfer en dat ik niet voor niks in dat apparaat lag. Gek hoor dat een mens altijd optimaal wil presteren, zelfs als je weet dat je, als je het beter zou kunnen doen, niet op de plek zou zijn waar je nu was.

De laatste 45 minuten hoefde ik niks meer te doen alleen stilliggen. En wat gebeurt er als je je focust op moeten stilliggen?

Juist, je wil bewegen, denkt dat je overal kramp hebt, hebt jeuk op je neus en moet vooral heel veel slikken en denkt te moeten niezen!
Dus heb ik me gefocust op de beat van het scanapparaat. Steeds weer een andere langspeelplaat die bleef hangen. In het begin kun je er een leuk deuntje bij verzinnen, maar als het 41 keer hetzelfde heeft gespeeld dan heb je het wel gehoord. En dan begint na een paar minuten weer een ander ritme ook minimaal 70 keer.

Op andere momenten was het alsof de buurman aan boren en zagen  en timmeren was, of werd ik door elkaar geschud.

Om mezelf te vermaken begon ik me een caissière voor te stellen, die in een bepaald ritme telkens hetzelfde product scande piep, piep, piep…, daar kwam een meneer bij die zijn boodschappenkarretje tegen de band ramt. Piep piep piep, knal… En weer later een trommelaar die daarachter net uit de maat sloeg, piep, piep, piep, boem, knal, boem…(vraag me niet wat die man met die trommel in de supermarkt deed).
Ik moest er van lachen. Niet hardop, want dan zou ik bewegen en daar nog langer moeten liggen…
Mijn fantasie was op.

‘Middags ’thuis’ gekomen en bij Marike en Guus wat gedronken om hun ervaring te horen. Mirjam mag vrijdag.

Vrijdag krijgen Guus en ik de resultaten van de scans te horen.

Nu is het tijd om te gaan slapen.

XX